swietokrzyskie.org.pl - serwis dla turystów

Kościół zbudowano w połowie XIII wieku. Powstało ceglane prezbiterium i drewniana nawa. W XV wieku zastąpiono ją nawą kamienną. Wtedy też dobudowano kruchtę, zakrystię, dobudówkę północną oraz poszerzono okna prezbiterium. Wszystkie te zmiany nie powiększyły wyraźnie miniaturowej świątyni.

 

Ceglane romańskie prezbiterium o wymiarach ok. 7,5 x 6,5 metra, zbudowano w układzie wendyjskim, to wyjątek, bo w tamtym okresie rzadko budowano z cegły. Jedyną dekoracją zewnętrzną jest fryz z przeplatających się arkadek. Wewnątrz prezbiterium znajduje się autentyczne sklepienie krzyżowo-żebrowe z bardzo ciekawymi wspornikami. Każdy z nich jest inny: jeden złożony jest jakby z rozkwitających pąków róży, drugi - z liści dębowych. W XIV w. pomiędzy detalami architektury romańskiej umieszczono gotyckie freski przedstawiające Narodziny i Pasję Chrystusa (Pojmanie, Chrystus niosący krzyż, Ukrzyżowanie), a także Panny Mądre i Głupie. Wewnątrz znajduje się też m.in. renesansowe sakrarium (miejsce przechowywania hostii) i epitafium oraz nieco późniejsze empora i malowidła na ścianach nawy. W 1570 roku na krótko świątynia stała się zborem ariańskim. Od XV wieku w kościele niewiele się zmieniło poza dostawieniem (zapewne w XVIII wieku) drewnianej dzwonnicy.

 

W nawie bocznej kościoła ołtarz z obrazem Matki Boskiej Mieronickiej z XVII wieku, wzorowany na rzymskim obrazie Matki Boskiej Śnieżnej. Po lewej stronie ołtarza wmurowane zostały dwie tablice pamiątkowe. Jedna z nich upamiętnia XVII-wiecznego pamiętnikarza Jana Chryzostoma Paska. W 1667 roku Pasek poślubił w mieronickim kościele Annę Remiszowską-Łącką, dzierżawiącą pobliską Olszówkę. Druga natomiast upamiętnia Kajetana Wincentego Kielisińskiego, znakomitego  rysownika i grafika, urodzonego w Mieronicach w 1808 roku i w tutejszym kościele ochrzczonego.

 

Według lokalnej legendy kościół stoi w miejscu kaplicy, którą w podziękowaniu Bogu, za szczęśliwe odnalezienie zagubionej w lesie córki, ufundował jeden z ówczesnych możnowładców. świątynia była wzmiankowana m.in. w wykazie świętopietrza z 1326 roku. W XV wieku zastąpiono drewnianą nawę kamienną.