swietokrzyskie.org.pl - serwis dla turystów

Świątynia pierwotnie wybudowana została w stylu romańskim, później dodano jej elementy gotyckie i barokowe. Kościół ma trójnawowy korpus, prostokątne romańskie prezbiterium, przy nawach bocznych od północy i południa dwie kaplice, najprawdopodobniej z XVII w. Ołtarz główny barokowy z pierwszej poł. XVIII w. i dwa późnobarokowe ołtarze boczne w kaplicach. Wewnątrz warto też zobaczyć liczne epitafia z XVI-XIX w., m.in. Mikołaja Mokrskiego (zm. 1591) w formie marmurowej tablicy w piaskowcowym, późnorenesansowym obramieniu z herbem Jelita. Kościół wielokrotnie restaurowano - w 1913 r. oraz w latach 1952-1954. W 1988 r. wnętrze doczekało się malowania.

 

Daty powstania Imielna nie uwieczniono w dokumentach, a sama osada założona została najprawdopodobniej w XIII w. Jako pierwsi właściciele wymieniani są Porajowie - ród rycerski herbu Róża. Z tej rodziny wywodziło się wielu znakomitych osobistości, m.in. bł. Wincenty Kadłubek, który pochodził z okolic Opatowa. Z czasem Porajowie zmienili swe rodowe nazwisko, przybierając nazwiska od posiadanych dóbr. Gałąź tego rodu, zamieszkująca w Imielnie, przybrała nazwiska Jakubowskich, Jasieńskich i Mokrskich. Pod koniec XVI w. właścicielami Imielna zostali Tęgoborscy, herbu Szreniawa. Ostatnim właścicielem Imielna przed uwłaszczeniem chłopów w 1864 r. był Franciszek Łubieński, major I Pułku Krakusów, podczas powstania listopadowego odznaczony Krzyżem Virtuti Militari.

 

Warto odwiedzając te okolice wiedzieć, że podczas prowadzonych w 1968 r. badań archeologicznych odkryto, że na wschód od leżącej niedaleko od Imielna wsi Stawy, pośrodku rozlewisk na wyspie między dwoma odnogami Nidy, istnieje kilka pierścieni fos oraz ślady dwóch wałów. To najprawdopodobniej pozostałości grodu z pierwszej poł. XI w., który istniał do połowy XII w. Odkryto ślady obróbki kości, wytopu żelaza, dobrze rozwiniętej budowli i myślistwa.